FOTOART ΑΡΘΡΑ
FOTOART INDEX

HOME GALLERY ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΕΧΝΙΚΗ ΑΡΘΡΑ ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΕΧΝΕΣ INTERNET ΑΓΟΡΑ ΑΓΓΕΛΙΕΣ GUESTBOOK CHAT ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ BACK

φωτογραφία και λογοτεχνία

O ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ

απο τον Ευθύμη Αλιβιζάτο


Josef Koudelka © Gypsies



                   Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2004 , κρύο ,χιόνι , διακοπές στην υδροδότηση ,χρεωμένοι ή κερδοσκόποι διαχειριστές ,
ανυποψίαστοι νοικάρηδες , επίδοξοι μασκαράδες μαστούρηδες , κάθε λογής  και ευτυχισμένοι χιονάνθρωποι .
Το κρύο οι επιστήμονες το απέδωσαν σε μια πολύ απότομη πτώση της ατμοσφαιρικής πίεσης χαρακτηριζόμενης και σαν κλιματολογική βόμβα ή σαν ακραίο καιρικό φαινόμενο , τα οποία πλήθαιναν όλο και περισσότερο στις αρχές του 21ου αιώνα , για τα υπόλοιπα δεν υπάρχει επίσημα αποδεκτή εξήγηση, ο καθένας καλείτε να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα .
Ο Αυγουστίνος είναι εγκλωβισμένος στον τέταρτο κουκουλωμένος με το sleeping bank του και βασανίζεται από τις συνηθισμένες ενοχές του .Το πρωί δεν είχε νερό ούτε για καφέ ,ας είναι καλά οι ασιατικής καταγωγής γείτονές του οι οποίοι είχαν προνοήσει να γεμίσουν την μπανιέρα τους με νερό καθώς και όλα τα μαγειρικά σκεύη και μπουκάλια του νοικοκυριού τους. Ήταν αρκετά ευγενικοί ώστε να δώσουν στον Αυγουστίνο δύο μπουκάλια νερό όταν αυτός τους χτύπησε το κουδούνι με το μπρίκι στο χέρι ,πάντως το ένα από τα δύο έπρεπε να είχε κρασί από τα πριν γιατί ο καφές του είχε γεύση ερυθρά επιτραπέζια και ολίγον ξυρή .
Οι ορειβάτες συνηθίζουν να βάζουν λίγο μπράντι ή λίγο ουίσκι στο τσάι τους για να διασκεδάσουν τη μοναξιά της κορυφής , ο Αυγουστίνος διασκέδαζε την μοναξιά του με λίγο Ελληνικό καφέ μερικής περιεκτικότητας σε αλκοόλ . Αιτία για τις πολικές ερινύες οι οποίες τον κυνηγούσαν σε ολόκληρο τον τέταρτο όροφο , από τις σκάλες ως στην πόρτα του ασανσέρ και από το φωταγωγό ως την κρεβατοκάμαρά του ήταν ένα φωτογραφικό λεύκωμα του Josef Koudelka για τους τσιγγάνους .
Η παγκοσμιοποίηση είναι φαίνετε τσιγγάνικη εφεύρεση , πόσους αιώνες αυτή η κάστα των περήφανων αποδιωγμένων τριγυρνά από χώρα σε χώρα και δεν ζητά τίποτα παρά την ελευθερία του αυτό καθορισμού της ,ποια μοίρα ορίζει αυτή την ορκισμένη και συνεχή μετανάστευση , η ναζιστική Γερμανία μόνο εξολόθρευσε 250.000 τσιγγάνους και πόσους άλλους άραγε η κάθε οργανωμένη κοινωνία περήφανων μικρών και μεγάλων αστών ,βλέπετε οι τσιγγάνοι δεν πρόλαβαν να γίνουν καθεστώς σε αυτό η μοίρα τους στάθηκε σαδιστικά ευνοϊκή. Εμείς τους βαφτίσαμε εγκληματίες κλέφτες και φορείς ασθενειών ,και αυτοί μας βάφτισαν απλά ....τρελούς δίνοντάς μας συγχωροχάρτι ως άλλη άφεση αμαρτιών .
Έτσι λοιπόν και ο Αυγουστίνος αν ήταν να πιστέψει σε κάποιο θεό τότε αυτός θα ήταν ο θεός των τσιγγάνων , αν ήταν να κάνει κάποιο μόνιμο επάγγελμα τότε αυτό θα ήταν πρεσβευτής φαντασμάτων και αν ήταν να γίνει καλλιτέχνης τότε θα γινόταν ποιητής φωτογραφικών αμφιβολιών.
Μα ενοχές δεν είχε για κάτι κακό που έκανε μα για κάτι καλό που δεν είχε κάνει. Το περιστατικό συνέβη όταν πήγε στο χωριό για να επισκεφτεί τους δικούς του .Το χωριό βρισκόταν στην πλαγιά ενός λόφου με θέα προς τη θάλασσα ,ελιές , αμπέλια ,αιωνόβια πεύκα ,κουκουναριές και στο πιο κεντρικό σημείο του χωριού η πλατεία .Κάθε απόγευμα συνήθιζε να ανεβαίνει προς τους μύλους στην κορφή του λόφου για να δει από έδ'εκει του ήλιου τη δύση ,στο δρόμο έκοβε μερικά βατόμουρα και έβαφε κόκκινα τα χείλη του όπως όταν ήτανε παιδί ,ύστερα τά 'τρωγε .

ΕΠΑΝΩ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

 To συγκεκριμένο απόγευμα  ανεβαίνοντας στο ύψος της πλατείας είδε μια παρέα παιδιών να παίζουν ποδόσφαιρο ,αντί για  μπάλα
 είχαν ένα κουτάκι άδειο αναψυκτικό ,θά'ταν  τέσσερα ή πέντε παιδιά , τρία αγόρια και ένα κορίτσι. Καθώς παίζανε ,το φως τα
 πλησίαζε από τον ορίζοντα  και σχημάτιζε τις σκιές τους  πάνω στον σκούρο κίτρινο τοίχο στο βάθος της πλατείας ,όσο περνούσε
 η ώρα οι σκιές μεγάλωναν και  το χρώμα  του τοίχου γινόταν όλο και περισσότερο πορτοκαλί .Τα παιδιά παίζανε σε πρώτο πλάνο
 και οι σκιές τους  στο φόντο ,κάποια στιγμή πέρασε από την πλατεία ένας  γέρος χωρικός φορτωμένος μία αρμαθιά  χόρτα , σαν
 κάτι να  ενόχλησε την αρμονία του χώρου , ο κόπος  του ξένου  είχε περάσει τα σύνορα του παιχνιδιού και τα παιδιά  άρχισαν να
 μαλώνουν .
Το μικρότερο , ένας μπόμπιρας γύρω στα εφτά έβριζε δυνατά τα θεία ,στην αρχή έβριζαν και τα άλλα ,αλλά όταν κατάλαβαν ότι ο Αυγουστίνος ήταν εκεί και τα κοίταγε αποσβολωμένος , η σύνεση επικράτησε και τα δύο μεγαλύτερα ένα δεκάχρονο αγόρι και το κορίτσι θεώρησαν ότι πρέπει να επιβληθεί η τάξη ,
Μην βρίζεις ....Μην ΒΡΙΖΕΙΣ....... έλεγαν στον μικρό ,μα αυτός συγκινημένος από την δύναμη της φωνής του το ευχαριστιόταν και έβριζε ακόμα περισσότερο τα Θεία .
Εγώ θα βρίζω να .......
Ε τότε ήταν που το παράλογο επικράτησε ,ο μεγάλος έσπρωξε με δύναμη τον μικρό ,τον έριξε κάτω και όλα μαζί βάλθηκαν να τον κλωτσάνε στα πλευρά και στα πόδια ,το κορίτσι έλεγε .....τη μάνα και το σπίτι δεν τα βρίζουνε..... Και τον χτυπούσαν μέχρι που ο μικρός έβαλε τα κλάματα .
Ο Αυγουστίνος έμενε αμέτοχος, απλώς κοίταζε και δεν έλεγε τίποτα ,αν είχε μηχανή μαζί του είναι σίγουρο πως ούτε φωτογραφία θα είχε τραβήξει, τι ηλίθιος ΘΕ μου. Την λύση έδωσε ένας γείτονας που και αυτός είχε παρακολουθήσει το περιστατικό από την αρχή ,πλησίασε και άρχισε να φωνάζει να σταματήσουν .Τα παιδιά έφυγαν τρέχοντας μα ο μικρός ήταν ακόμα πεσμένος στη ΓΗ και έκλεγε ...
¶ντε σήκω και τράβα σπίτι ,θα τα πω όλα στη μάνα σου .......Ύστερα γυρνώντας στον Αυγουστίνο είπε ....Εγκληματίας... ε.... Είδες...ε... !!?
Ο Αυγουστίνος έκανε μία γκριμάτσα που κανείς δεν θα μπορούσε να καταλάβει το απόκρυφο νόημά της ,ήταν κάτι ανάμεσα σε συγκρατημένη κατάφαση και γενικευμένη αντίθεση , ήταν ναι και όχι μαζί ,...Ο κυρ Γείτονας τον κοίταξε καλά απορώντας και αυτός, αλλά μη έχοντας την ίδια σιγουριά με πριν ......Ο μικρός μπορεί εν τέλει να μην ήταν Εγκληματίας .
Δεν γνωρίζουμε τι αποφάνθηκε το οικογενειακό ή το δημοτικό συμβούλιο για τον εξαγριωμένο αναρχομπόμπιρα πάντως σημασία έχει τι πίστευε αυτός για τον εαυτό του.
Όταν ήρθε με την μητέρα του να επισκεφτούν τους γονείς του Αυγουστίνου ,αργότερα το ίδιο εκείνο βράδυ , ο Αυγουστίνος βρήκε την ευκαιρία να τον ρωτήσει τι τάξη πάει ,και αν του αρέσει το σχολείο .Ο μικρός τον κοίταξε καλά -καλά και με ύφος συνωμοτικό και απελπιστικά απολογητικό σαν να είχε την χειρότερη αρρώστια είπε σιγά -σιγά για να μην ακουστεί παραπέρα …… ' Εγκληματίας ...'...... η δασκάλα λέει ότι είμαι εγκληματίας .... Ο Αυγουστίνος δεν είχε ακούσει ποτέ ξανά του άλλη τόσο ειλικρινή εξομολόγηση ,και για να βγάλει τον μικρό από τη δύσκολη θέση του είπε συνωμοτικά ... Και Εγώ... Και Εγώ.... Εγκληματίας Είμαι... τι να κάνουμε...........είμαστε .... εγκληματίες ................
Και επειδή το περιστατικό είναι εν μέρει ,ως εξοργιστικά αληθινό και επειδή Ο Αυγουστίνος θά ΄πρεπε να είχε τραβήξει τη φωτογραφία ως απόδειξη του λόγου του αληθούς και επειδή κάποιοι θα θιγόντουσαν μα και κάποιοι άλλοι θα λυτρώνονταν συμπεριλαμβανομένου και του φωτογράφου , θα θέλαμε να αφιερώσουμε στον μικρό το παρακείμενο ποίημα :

Στα σύνορα κάνουν παρέα τα παιδιά ,
μιλούν στους γλάρους ,
φυσούν τον άνεμο δυνατά,
ψαρεύουν τις καρδιές των ξένων ,
κυνηγούν πειρατές
Ερωτευμένα δειλινά στα χέρια τους κρατάνε 
                       και όλη τους η ζωή 
                       γύρω τους σαν έλλειψη κυλάει
                       ήρθαν χωρίς το όνομα τους 
                       και χωρίς τα ρούχα τους 
                       θα ντυθούνε χρώματα ιερά 
                       και ιστορίες καινούργιες θα γεννήσουνε,
                       το όνομά τους 

Ελάτε τώρα να κουβεντιάσουμε για το πόσο υποκείμενα είναι τα αντικείμενα ,και αν το ένα και ένα κάνουν δύο , τρία , ή
χιλιαδεκαδύο.


Το παρόν διήγημα αφιερώνεται στον Μπάμπη Ελευθεριάδη
Πρόωρα χαμένο συμφοιτητή μας ,γιατί καιρό τον έχουμε τώρα ....ξεχασμένο.

 

© ΕΥΘΥΜΗΣ ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΣ 2004

 

ΕΠΑΝΩ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ


                     
Ο Ευθύμης Αλιβιζάτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1972 ,έχει σπουδάσει διοίκηση επιχειρησέων 
και λογιστική ,έχει δουλέψει σαν Περιπτεράς  , τραπεζικός υπάλληλος , σερβιτόρος  ,  πωλητής 
ηλεκτρονικών  υπολογιστών  και άλλα ... τώρα τελειώνει τις σπουδές του στη focus

FOTOART - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ © 2001-2005 FOTOART ALL RIGHTS RESERVED